Het Jaar Waarin Ik Vijfenzestig Werd

Ik las in de krant dat de straat waar we wonen in Hilversum tot vuurwerkvrij gebied hoort. Daar ben ik blij om, ik ben bang voor vuurwerk. Met de jaarwisseling kijk ik van binnen naar het siervuurwerk. Ik ga alleen met mijn man mee naar buiten om de buren een gelukkig nieuw jaar te wensen, daarna ga ik snel weer naar binnen. Vorig jaar was er op onze straat heel weinig vuurwerk en dat is al een paar jaren zo.
Om in termen van vuurwerk verder te gaan; is 2018 voor mij een spetterend jaar geweest. Een prachtige tijd heb ik met mijn gezin gehad.

Een walsje

Mijn vijfenzestigste verjaardagsfeest op 1 juli in Pinetum Blijdenstein aan het begin van de uitzonderlijk warme zomer had niet mooier gekund. Oud collega’s en vrienden zijn gekomen en we hebben een leuke rondleiding gehad. Mijn man vroeg me ten dans terwijl mijn kinderen zongen. Ook oude vrienden van mijn studententijd hebben voor me gezongen. Het was ronduit een onvergetelijke dag. Als kind dacht ik dat zestig jaar leven wel lang genoeg was. Zeg ik hiermee: ‘Op naar de volgende 65 jaar? Nee dat ook weer niet’

Pinetum Blijendstein
Zondag 1 juli 2018

Nauwelijks bekomen van die prachtige verjaardagsfeest, vertrokken we een paar dagen later naar Genève voor een familiereünie. De rit van Hilversum naar Genève voelde niet ver omdat Cor mooie plekken wist te vinden voor een lekkere tussenstop en overnachting. In Genève woont mijn nicht die lange tijd bij de VN heeft gewerkt, een persoon die ik als kind bewonderde. Toen ze nog in Jakarta woonde werkte ze voor de Zweedse ambassade en werd iedere ochtend opgehaald door een auto met een CD – nummerplaat. Ik heb dat vaak gezien toen we met vakantie bij mijn tante logeerden. Ze is de oudere zus van mijn moeder. Mijn nicht Ing en ik schelen veel in leeftijd, ze is de dochter van het derde kind van mijn opa en oma van moederskant. Mijn moeder is kind nummer zeven. Mijn nicht beheerst veel talen en ze is internationaal georiënteerd. Dat ze daarna een stap maakte om voor de VN in Genève te werken was te verwachten.

Kleinkinderen van opa en oma Sim

De familiereünie werd in Genève gehouden omdat zij nu de oudste is van ons, de kleinkinderen van Sim Thian Tik. In Zürich wonen nog twee neven van mij, Erich en Rudi Bosshard, zonen van tante Lien, de jongste zus van mijn moeder en Onkel Hans. Tante Lien was een schoonheid van met een zacht karakter.

Andere neven en nichten met hun partners en kinderen en aanhang, kwamen over van Nederland, Frankrijk, Duitsland, VS en Canada naar Genève. Bij elkaar waren we met veertig man. Mijn nicht uit Canada was onderweg ongelukkig gevallen en brak haar schouder. Met gevolg dat ze naar het ziekenhuis moest. We gingen om de beurt haar een bezoekje brengen en vingen haar op. Ze voelde zich erg gesteund door de hele familie. Al met al was het toch goed afgelopen en we hebben nog een fijne tijd met elkaar gehad.

Kleinkinderen en achterkleinkinderen van opa en oma Sim

Van Genève terug naar Hilversum hebben via Frankrijk gereden een kleine vakantie gehouden. Een van de mooie stop was Louvre Lens. Dit (relatief) nieuwe museum is gebouwd op een voormalig kolenmijn. De tuin rond het museum is aangelegd met respect voor het verleden van de kolenmijn in Lens.

Vanuit de zij tuin.

In de hal.

Karindra en Erik konden niet aanwezig zijn bij de familiereünie. Ze had het dit jaar erg druk met haar band Faradays. De popronde en de optredens door het hele land heeft de band veel ervaring en vooral veel plezier gebracht. Ze hebben op verschillende podia moeten optreden, van De Uitmarkt, Melkweg tot een schoenenwinkel. Ze zijn erg gegroeid, Faradays. Ze hebben zelfs bij hun optreden bij De Vorstin een prijs gewonnen. Klap op de vuurpijl was dat ze gevraagd werden om in het voorprogramma van Blaudzun op te treden. Dat alles doen alle bandleden naast hun werk. Wat een prestatie! Karindra is natuurkundige en is bij Universiteit Utrecht met haar onderzoek bezig. Haar onderzoek gaat over ‘licht vangen in een kristal’ Wat slim hé. Eigenlijk moet ik zeggen: creatief en slim!

Faradays in Amsterdam

Dayinta heeft dit jaar haar onderzoek bij TU Delft afgerond. Haar promotie eind november was voor ons als ouders heel bijzonder. Voor haar promotie hebben de paranimfen een glossy bedacht als cadeau, met verhalen of herinneringen van familie en vrienden over Dayinta. Ik schreef over een grappige redenering van Dayinta. Ze was een jaar of zes en zei tegen me dat je steeds meer wordt. Eerst een baby, dan ben je een kleuter dan een leerling dan ben je een vriendin.
Steeds meer worden gaat gepaard met het steeds ruimer wordende wereld. Na haar schoolperiode in Hilversum ging ze studeren in Amsterdam, in Utrecht en ook in Oxford. Ze besloot een jaar te stoppen met studeren om te reizen. Na haar master ging ze verder in de wetenschap. Nu mag ze zich doctor noemen. Deze kersverse wetenschapper is nog lang niet klaar. Ze wil graag de fascinerende schoonheid van de wetenschap met anderen delen. Haal de mooie beelden uit het laboratorium en hang dat aan de wanden van een museum! Is haar idee. Het is er nog niet van gekomen, maar wie weet. Je wordt immers steeds meer!